Η εκδρομή μας στον Παλιό Παντελεήμονα

( Πρίν ξεκινήσω αυτή την έκθεση θα ήθελα να σημειωθεί ότι λόγο του μεγάλου χρονικού διαστήματος που πέρασε από την ημέρα της εκδρομής, μπορεί μερικά γεγονότα να μην συμπεριλαμβάνονται στο παρακάτω κείμενο.)

Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή. Το πρωί της Πέμπτης, 29 του μηνός, συγκεντρωθήκαμε όλοι στην πλατεία του ΑΤΑ. Έπρεπε να είμασταν εκεί στις 7:50, αλλά εξαιτίας ΚΑΠΟΙΟΥ (ονόματα δε λέμε οικογένειες δε θύγουμε), αργήσαμε 5 λεπτά. Τώρα θα μου πείτε, 5 λεπτά είναι δε χάλασε και ο κόσμος, αλλά εγώ σε αυτά θέλω να είμαι ακριβής και στην ώρα μου. Φτάσαμε λοιπόν στην πλατεία ( εγώ και αυτός που άργησε 5 λεπτά) στις 7:55 και περιμέναμε την άφηξη των καθηγητών που θα μας συνόδευαν στην εκδρομή. Μου φάνηκε παράξενο που οι μαθητές ήταν εκεί πριν τους καθηγητές, αλλά όλοι άνθρωποι είμαστε και έχουμε δικαίωμα να αργήσουμε αν θέλουμε (εκτός από αυτόν που άργησε 5 λεπτά). Μετά από 10-15 λεπτά, αφού ήρθαν οι καθηγητές αλλά και το λεωφορείο το οποίο θα μας μετέφερε στον προορισμό μας, επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο και καθίσαμε στις πρώτες θέσεις, καθώς οι υπόλοιπες ήταν ήδη πιασμένες. Επίσης, να ξεκαθαρίσω ότι μιλάω στον πληθυντικό διότι ήμουν με την παρέα μου και όχι επειδή έχω σχιζοφρένια. Τώρα, μέσα στο λεωφορείο και κατά τη διάρκεια της διαδρομής, με την βαρεμάρα να πέφτει σύννεφο και με συντροφιά μας ένα κινέζικο ηχειάκι, δεν συνέβησαν και πολλά συνταρακτικά πράγματα τα οποία αξίζει να αναφέρω, εκτός από τα τέστ γνώσεων που μας έβαλε ο κ.Καφές με βραβείο το πακέτο τσίχλες που είχε μαζί του. Οπότε θα κάνω skip και θα πάω κατευθείαν στο σημείο που φτάσαμε στον Παλιό Παντελεήμονα για να μην βαριέστε και εσείς οι αναγνώστες.

Φτάνουμε λοιπόν στον Παλιό Παντελεήμονα και το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι να βγάλουμε φωτογραφίες (εγώ σκέφτηκα να φάω αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Ανιφορίζοντας, περάσαμε μέσα από τα στενά δρομάκια και πέτρινα σπίτια, τα οποία μας άφησαν ένα αίσθημα νοσταλγίας. Όλο το στυλ του χωριού θύμιζε παλιά φωτογραφία, σαν αυτές που δείχνουν στις ταινίες για να δημιουργήσουν λύπη στον πρωταγωνιστή ο οποίος δεν μπορεί να επισκεφτεί πλέον την πατρίδα του. Στο (μάλλον) ψηλότερο σημείο του χωριού βρισκόταν το περιβαλλοντολογικό κέντρο, το οποίο και είχαμε έρθει να επισκεφτούμε. Εκεί μας έβαλαν σε μια αίθουσα που φαινόταν καθαρά πως ήταν προορισμένη για μας. Τι εννοώ με αυτό; Εννοώ πως είχε, ήδη τοποθετημένα στη σειρά, ατομικά θρανία (ξέρετε τώρα, απ΄ αυτά που βλέπουμε στις αμερικανικές ταινίες στα οποία μπορείς να ακουμπήσεις μόνο το δεξί σου χέρι), άπλετο χώρο και ο προτζέκτορας ετοιμαζόταν ώστε να μας πούνε μερικές πληροφορίες σχετικά με το Όλυμπο. Μας ενημέρωσαν λοιπόν για την χλωρίδα και την πανίδα του Ολύμπου, όπως επίσης και για άλλες γενικές πληροφορίες τις οποίες κάπου έχω σίγουρα σημειώσει αλλά δεν έχω ιδέα που ακριβώς. Τελειώνοντας, μας κέρασαν ένα σάντουιτς που περιείχε γαλοπούλα, κασέρι και μαρούλι νομίζω (ναι θυμάμαι τι είχε το σάντουιτς και δεν θυμάμαι τι σημείωσα) και ύστερα μας άφησαν –επιτέλους- να φάμε. Παρέα μας είχαμε και τα ζώα που σύχναζαν εκεί, δηλαδή τον Ορφέα τον σκύλο (γνωστό και ως Ζακ Έφρον), τη Χάιδω την γάτα και ένα ακόμη θηλυκό σκυλάκι που νομίζω το έλεγαν Μαρίκα. Μόλις φάγαμε χωριστήκαμε σε τρείς ομάδες, έτσι ώστε να μην είμαστε πάρα πολλοί και να μπορούν να μας ελέγξουν. Εγώ ήμουνα με την ομάδα Νο.2, όχι πως έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία απλά σκέφτηκα να σας το πω κι αυτό γιατί ό,τι θυμάμαι χαίρομαι. Η ομάδα μας ήταν η τελευταία που αποχώρησε από το κέντρο, όμως αυτό δε μας εμπόδισε στο να καθυστερήσουμε βγάζοντας φωτογραφία τα ωραία λουλουδάκια που συναντούσαμε στον δρόμο μας.

Εκτός από τα λουλούδια, έβγαλα φωτογραφία και την θέα την οποία αντικρίσαμε όταν φτάσαμε σε ένα σημείο που δεν είχε τόσα φυτά, συν την χνουδωτή αρκούδα που ακούει στο όνομα Ορφέας:

Στη διαδρομή περάσαμε από ένα ποταμάκι στο οποίο κάναμε και μια μικρή στάση. Μάλιστα, στο συγκεκριμένο σημείο ο κος Καφές αποφάσισε να μας δείξει πως πίνανε νερό τα παιδιά όταν ήταν εκείνος μικρός. Αυτό φυσικά και δεν ήταν κακό, απλά το να βλέπεις έναν ενήλικα να βάζει τη μούρη- ή μάλλον ας το πω πιο ευγενικά- το πρόσωπό του μέσα στο νερό και να πίνει απ΄αυτό, σου φέρνει ίσως ένα γέλιο ή έστω ένα χαμόγελο στο πρόσωπο (αλλά δεν χρειάζεται να του το πείτε αυτό).

 Μετά από αυτή τη στάση πήραμε τον δρόμο της επιστροφής αν και προσωπικά θα προτιμούσα να καθόμασταν λίγο παραπάνω, διότι εκεί, ανάμεσα στο πράσινο, ένιωθες πως ήσουν ένα με την φύση. Άσε που κάτω από τα δέντρα είχε μια ωραιότατη δροσιά η οποία εξαφανιζόταν μόλις έβγαινες στον ήλιο. Στην τελική ευθεία συναντήσαμε την ομάδα Νο.1, η οποία είχε μαζευτεί σε έναν κύκλο και έπαιζε ένα παιχνίδι. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα “καλά που δεν είμαι στην ομάδα 1 γιατί τώρα θα έπαιζα και γω αυτό το παιχνίδι χαχαχαχαχ αντίο ομάδα 1” και συνέχισα να περπατάω. ‘Ελα όμως που ήρθε η ώρα να παίξουμε και εμείς ένα παιχνίδι και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν “ε όχι ρε @%@^$@(&!1!45!”. Και σας ακούω τώρα να μου λέτε “ μα το να παίξεις ένα παιχνίδι δεν έχει τίποτα κακό γιατί παραπονιέσαι” επειδή κουκλίτσα μου, ΕΙΜΑΙ ΑΧΡΗΣΤΗ ΣΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΓΙ ΑΥΤΟ. Μια χαρά προχωρούσαμε, εκτιμούσαμε την φυσική ομορφιά του τόπου, αλλά όχι έπρεπε να μου το χαλάσουν παίζοντας ένα παιχνίδι. Τέλεια. Φανταστικά. Τέλος πάντων παίζουμε το παιχνίδι, τα κάνω σαλάτα εγώ σαν ακοινώνητο πλάσμα που είμαι και σιγά σιγά επιστρέφουμε στο κέντρο. Εκεί, καθίσαμε πάλι για να ξεκουραστούμε τάχα μου και να περιμένουμε τις άλλες δύο ομάδες  να επιστρέψουν από τον πόλεμο- εεεεεεννοώ από την βόλτα τους. Μόλις συγκεντρωθήκαμε όλοι, κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία του χωριού, καθώς είχε πάει μεσημέρι και έπρεπε να φάμε. Η παραγγελία μας (2 μερίδες χοιρινά σουβλάκια, ένα μπιφτέκι γεμιστό, μια καρμπονάρα, μια μεσογειακή μακαρονάδα και 2 μερίδες πατάτες, έτσι για όποιον ενδιαφέρεται) παρόλο που έκανε να έρθει όσο καιρό έκανε να γυρίσει ο Οδυσσέας στην Ιθάκη, μπορώ να πω πως ήταν ικανοποιητική. Για μένα τουλάχιστον. Μόλις φάγαμε, είμασταν ελεύθεροι να κάνουμε καμιά βόλτα στο χωριό, αρκεί να επιστρέφαμε στο σημείο συνάντησης στις 16:00.  Αφού χαζέψαμε όλα τα μπιχλιμπίδια που πουλούσε ένα μαγαζί για κανένα 20λεπτο, εγώ αποφάσισα να πάρω ένα βραχιόλι πυξίδα (το οποίο φοράω αυτή τη στιγμή) και επειδή τα λεφτά μου είχαν πετάξει μακριά στη Γουαδελούπη, δεν αγόρασα κάτι άλλο, παρά μόνο περίμενα να αποφασίσουν και οι φίλοι μου αν θα αγοράσουν κάτι ή όχι.

Μετά το τέλος των αγορών μας, συγκεντρωθήκαμε έξω από την εκκλησία του χωριού και βγάλαμε όλα τα παιδιά μια φωτογραφία πριν μπούμε στο λεωφορείο και φύγουμε για να επιστρέψουμε Λάρισα. Έχω να πω πως ήταν μία πολύ ωραία εκδρομή (κι ας είχε τα στραβά της) και πως θα ήταν χαρά μου να ξαναεπισκεφτώ ένα μέρος παρόμοιο με τον Παλιό Παντελεήμονα.

Ακολουθούν φωτογραφίες που δεν είχαν μεγάλη σχέση με το κείμενο και γι αυτό αποφάσισα να τις βάλω στο τέλος:

Πασχοπούλου Λαμπρινή Β3